Σίγουρα, θα έχετε ακούσει εκπροσώπους πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα να μιλούν για τις ολέθριες συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, αλλά και –προσφάτως– για την έλλειψη πολιτικών αλληλεγγύης των πλεονασματικών προς τα ελλειμματικά κράτη – μέλη της Ευρωζώνης.
Πράγματι, η άρση των περιορισμών στη διεθνή κίνηση των κεφαλαίων και η μείωση της παρουσίας του κράτους στην οικονομία από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 επέτειναν τις ανισότητες. Η κατάργηση της εποπτείας στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δημιούργησε μια τεράστια φούσκα με εικονικές υπεραξίες μετατρέποντας το διεθνή καπιταλισμό σε ένα τεράστιο καζίνο που πόρρω απέχει από τον ορθολογικό τρόπο λειτουργίας της οικονομίας που οραματίστηκαν οι κλασικοί φιλελεύθεροι οικονομολόγοι.
Η ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έφτασε ποτέ στις υπερβολές των ΗΠΑ. Το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, όμως, που οικοδομήθηκε στη λεγόμενη και «χρυσή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας» (1945-1975), άρχισε να απισχνάται σταδιακά από τον ανταγωνισμό των κρατών για την προσέλκυση κεφαλαίων μέσω πολιτικών όπως η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των ημερομισθίων και η κατάργηση θεσμοθετημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ακόμα και η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (1999) ιδρύθηκε χωρίς τη θέσπιση περιορισμών στις πολιτικές ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών-μελών. Έτσι, η Ιρλανδία, μειώνοντας σημαντικά τους φορολογικούς συντελεστές για τις επιχειρήσεις, έγινε πόλος έλξης άμεσων ξένων επενδύσεων και η Γερμανία, εφαρμόζοντας την περίφημη «ατζέντα Σρέντερ», πάγωσε τους μισθούς στο εσωτερικό της εξασφαλίζοντας ένα ισχυρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Μεταβίβαση σημαντικών πόρων από τον ανταγωνιστικό, πλεονασματικό Βορρά στο μη ανταγωνιστικό, ελλειμματικό Νότο της Ευρωζώνης δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται σήμερα ευθέως από τους αναλυτές, όχι μόνο η συνοχή, αλλά και η βιωσιμότητά της.
Παρότι τα παραπάνω –ιδιαίτερα εύηχα στο εσωτερικό ακροατήριο– δεν στερούνται βασιμότητας και εμπειρικής τεκμηρίωσης, είναι λίγο έως πολύ αδιάφορα για μια χώρα που το ΑΕΠ της δεν ξεπερνάει το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης αφού, εκ των πραγμάτων, αδυνατεί να ανατρέψει με τις πολιτικές της το διεθνή καπιταλισμό και τους “κανόνες του παιχνιδιού”.
Είναι κωμικοτραγικό οι εγχώριοι λαϊκιστές να επικαλούνται τις συνέπειες της επικράτησης της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο για να διατηρηθούν οι διοικητικές αγκυλώσεις ελληνικής κοπής που νοθεύουν τον ανταγωνισμό και εμποδίζουν την προσέλκυση ξένων επενδύσεων ή τα παράλογα και ασύμβατα με την παραγωγικότητα προνόμια των ευνοημένων της ελληνικής κομματοκρατίας. Η Ελλάδα παραμένει η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία της Ευρώπης. Γι’ αυτό, όσοι επωφελήθηκαν από το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης πρέπει να πληρώσουν το τίμημα που τους αναλογεί για τη δημοσιονομική εξυγίανση και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΞΠΡΕΣ» στις 26 Αυγούστου 2012:
http://www.express.gr/news/positions/635329oz_20120827635329.php3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου