Τις τελευταίες μέρες ζούμε ξανά τον παραλογισμό της δημόσιας σύγκρουσης κυβέρνησης-αντιπολίτευσης πάνω από το “πτώμα” της Αργεντινής. Ενώ οι εξελίξεις στη χώρα της Λατινικής Αμερικής θα έπρεπε να μας οδηγήσουν σε κοινό τόπο, εμείς δεν συγκλίνουμε μεταξύ μας, αλλά αποκλίνουμε… Και είναι άγνωστο αν αυτό συμβαίνει από άγνοια των δεδομένων ή από πολιτικό καιροσκοπισμό. Γι’ αυτό, ας δώσουμε κάποιες διευκρινίσεις…
Η Αργεντινή, σε αντίθεση με την Ελλάδα, έχει το δικό της νόμισμα, το αργεντίνικο πέσο. Οι συνεχείς υποτιμήσεις του έχουν εκτοξεύσει τον πληθωρισμό σε εφιαλτικά επίπεδα, στο γνωστό φαύλο κύκλο υποτίμησης – πληθωρισμού, που έζησε και η Ελλάδα τη δεκαετία του 1980.
Η Ελλάδα, από την 1.1.2001, είναι ενταγμένη στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Ευρώπης, με αποτέλεσμα το νόμισμά της να είναι το ευρώ. Ένα “σκληρό” νόμισμα, που δεν κινδυνεύει από διαδοχικές υποτιμήσεις αφού αντανακλά περισσότερο την ανταγωνιστικότητα της ισχυρότερης οικονομίας της ένωσης, της γερμανικής, και προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την αυστηρή νομισματική πολιτική που υπαγορεύει το καταστατικό της.
Το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είναι περίπου 16 (!) φορές μεγαλύτερο από εκείνο της Αργεντινής και το εύλογο ερώτημα είναι πώς εμείς γλιτώσαμε τα χειρότερα. Αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι να ομολογήσουν είναι ότι η Ελλάδα, με την ένταξή της στην Ευρωζώνη, “κατάφερε” να “κληροδοτήσει” το πρόβλημα του τερατώδους δημόσιου χρέους της στους ευρωπαίους εταίρους, που πίστεψαν ότι θα αναδιαρθρώναμε τους μηχανισμούς παραγωγής των ελλειμμάτων που το είχαν δημιουργήσει τα προηγούμενα χρόνια. Εμείς, όμως, δώσαμε το πρώτο και ισχυρό δείγμα “γραφής” μας με την απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου του Τάσου Γιαννίτση, ήδη από το 2001. Ακολούθησαν (ή, μάλλον, επανέκαμψαν) οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, οι συντάξεις που δεν αντιστοιχούσαν σε εισφορές, τα παχυλά εφάπαξ, οι μονιμοποιήσεις συμβασιούχων του Δημοσίου, η αλόγιστη φαρμακευτική δαπάνη και πολλά άλλα, με αποκορύφωμα το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2008 – 2009, που οδήγησε στον αποκλεισμό μας από τις αγορές και την προσφυγή μας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης το 2010.
Η Αργεντινή, από το 2001 –που χρεοκόπησε ατάκτως– μέχρι σήμερα, παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές. Η Ελλάδα, έστω και δειλά, έχει επιστρέψει, δανειζόμενη στο μεσοδιάστημα από τους ευρωπαίους εταίρους με επιτόκια υποπολλαπλάσια αυτών που διαμόρφωναν οι αγορές.
Το προφανές συμπέρασμα από τις τελευταίες εξελίξεις στην Αργεντινή, ότι το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να αναμορφωθεί ώστε να προστατεύονται τα έθνη – κράτη και οι λαοί από τις αισχροκερδείς επιθέσεις των «αρπακτικών», αν και ευσεβής πόθος, δεν αποτελεί συνταγή πολιτικής για τη μικρή Ελλάδα. Δυστυχώς, εν τοις πράγμασι αποδεικνύεται ότι οι μονομερείς αναδιαρθρώσεις χρέους μπορούν να οδηγήσουν μια χώρα σε δικαστικές περιπέτειες αφού οποιοσδήποτε έχει αγοράσει ομολογά της, σε οποιαδήποτε στιγμή, προστατεύεται από το νομικό δίκαιο των πιστωτών, όπως καλώς ή κακώς –κακώς, όπως δείχνουν τα πράγματα– αυτό έχει διαμορφωθεί.
Μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί σε εμάς και στους γύρω μας, είναι κωμικοτραγικό να εξακολουθούμε να αναζητούμε ανύπαρκτες μαγικές λύσεις για τη διαχείριση του χρέους μας ή να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη αποδείχτηκε μια “ομπρέλα” προστασίας, που δεν έχουμε σε καμία περίπτωση την πολυτέλεια να στερηθούμε. Ιδίως όταν επικρατεί “κακοκαιρία” και μπορεί να ενσκήψουν απρόσμενα νέες “θύελλες” στη διεθνή οικονομία…
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 5 Αυγούστου 2014:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου