Οι πολιτικές προτάσεις, αντί να συναντούν την οικονομική πραγματικότητα, κινούνται (ασυνείδητα;) παράλληλα με αυτήν… Και, ως γνωστόν, όταν αυτό συμβαίνει, η πιθανότητα να συναντηθούν είναι μόνο στο άπειρο!
Ας ξεκινήσουμε με μερικές εύλογες απορίες… Γιατί το επίδομα ανεργίας να μην επεκταθεί στα δύο χρόνια και σε περισσότερους δικαιούχους; Για ποιο λόγο ο κατώτατος μισθός να μην επανέλθει στα προ μνημονίου επίπεδα; Αφού όλοι συναινούν ότι η ανεργία είναι ο εφιάλτης της ελληνικής κοινωνίας, γιατί καθυστερεί τόσο καιρό ένα ευρύ πρόγραμμα προσλήψεων στο Δημόσιο ώστε να ανακουφιστούν όσοι βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας μακροχρόνια; Κάποτε είχαμε ακούσει για 100.000 προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων – το θυμάστε;
Ο κατάλογος με τα ερωτήματα είναι μακρύς. Η ανθρωπιστική κρίση που ισχυρίζονται κάποιοι –άλλοτε βάσιμα και άλλοτε καθ’ υπερβολήν– ότι αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα έλλειψης πολιτικής βούλησης; Δηλαδή, υπάρχουν πόροι διαθέσιμοι ή, έστω, εύκολα προσβάσιμοι, που δεν διανέμονται επειδή ορισμένοι άβουλοι πολιτικοί διστάζουν ή έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους διά της απραξίας και της σιωπής;
Κι αν η νοημοσύνη κάποιων πολιτών ήταν κάποτε ευάλωτη σε αυτήν την εύηχη θεωρία συνωμοσίας, δεν έμαθαν τίποτα από την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος; Δεν ωρίμασαν οδυνηρά από την κατάρρευση των κίβδηλων υποσχέσεων, από την εξαέρωση των φουσκωμένων λόγων; Από τον αποκλεισμό μας από τις αγορές δανειακών κεφαλαίων και την απειλή εξώσεως από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα;
Εφόσον μας χρειάζεται λοιπόν, ας δανειστούμε πρόχειρα ένα “διαστημόπλοιο” για να επιστρέψουμε στο “σύμπαν” της ελληνικής οικονομίας, που αγνοούμε ή κάνουμε πως αγνοούμε... Τους αμείλικτους αριθμούς και τους αυστηρούς περιορισμούς από την έλλειψη της δυνατότητας εκτύπωσης χρήματος – δυνατότητα που εκχωρήσαμε κάποτε, συνειδητά και συντεταγμένα, για να αποκτήσουμε ισχυρό νόμισμα και να θέσουμε τέρμα στους λαϊκιστές πολιτικούς που “πουλούσαν” φιλολαϊκή πολιτική με ημερομηνία λήξεως τον πληθωρισμό και την υποτίμηση.
Η Ελλάδα κατάφερε να δαμάσει τα ελλείμματά της –που το 2009 είχαν ξεφύγει τελείως– μέσα από τις, προφανώς δυσάρεστες, πολιτικές που θέλει σήμερα να ανατρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν όντως τις ανατρέψει, ποιος εγγυάται ότι δεν θα επιστρέψουμε στα ελλείμματα και τις συνέπειές τους; Όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις Οικονομικών ξέρουν την απάντηση… Κανένας!
Αν σε αυτήν τη μικρή χώρα των Βαλκανίων βρίσκαμε τη λύση στο θεμελιώδες πρόβλημα της Οικονομικής Επιστήμης, τη στενότητα των οικονομικών πόρων σε σχέση με τις ανάγκες, θα μας απένειμαν το Νόμπελ Οικονομίας και θα μας ακολουθούσαν και άλλες φτωχές χώρες για την “επιστημονική” μας ανακάλυψη…
Τα πάντα εξαρτώνται από την πορεία του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Και για το πώς αυτό θα αυξηθεί, ώστε να διευρυνθούν τα περιθώρια άσκησης διατηρήσιμης φιλολαϊκής πολιτικής (ή, ακριβέστερα, να περιοριστούν αρχικά οι υποχρεώσεις άσκησης αντιδημοφιλούς), τα λόγια είναι πάντα πολύ λίγα και συνήθως “μπάζουν” από πολλές πλευρές…
Συγκεκριμένα, η ελληνική Αριστερά φαίνεται ακόμα να μην έχει “ξεκολλήσει” από το “κόλλημα” της με τον κρατισμό διατηρώντας, ταυτόχρονα, την αποστροφή της προς τις ιδιωτικές επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα. Σαν να μη διδάχτηκε τίποτα από τη χρεοκοπία του 2010. Αλήθεια, αν το ελληνικό κράτος τα κατάφερνε τόσο καλά μέχρι το 2009, γιατί οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού; Ή μήπως πιστεύουμε ακόμα ότι αρκεί να αντικατασταθούν οι προηγούμενοι υπάλληλοι με νέους, αδιάφθορους και αποτελεσματικούς, αριστερής κομματικής ταυτότητας;
Κανείς σοβαρός οικονομολόγος, από όποια σχολή κι αν προέρχεται, δεν υποτιμά, βέβαια, την αξία των δημοσίων επενδύσεων. Είναι κοινός τόπος ότι, εκτός από τη νομισματική αβεβαιότητα, ήταν και ο ακρωτηριασμός του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) που “βύθισε” το ελληνικό ΑΕΠ στα χρόνια του Μνημονίου. Για να αποκατασταθεί, όμως, το ΠΔΕ στα προμνημονιακά επίπεδα, θα απαιτηθούν οδυνηρές περικοπές αλλού… Χρήματα δεν πέφτουν από τον ουρανό! Ούτε μπορούν να προκύψουν από τη μία στιγμή στην άλλη από τη χιλιοειπωμένη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Όσο για τα δανεικά, θα ξαναγίνουν φθηνά μόνο αν διατηρήσουμε τα πλεονάσματα, που εξακολουθούν να είναι επισφαλή. «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», ψιθυρίζουν ήδη οι αγορές στην Ελλάδα και, περισσότερο, στον ΣΥΡΙΖΑ που βιάζεται να έρθει στην εξουσία… Ας τις ακούσουμε έγκαιρα αυτήν τη φορά!
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 16 Σεπτεμβρίου 2014:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου