Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις κάλπες θα βρεθεί αντιμέτωπη με ζοφερά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Κλείσιμο επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας, διεθνής οικονομική ύφεση, πιστωτική ασφυξία και δημοσιονομικό αδιέξοδο: Τα ελλείμματα έχουν διπλασιαστεί από τις υπερβάσεις δαπανών, την υστέρηση εσόδων και τη βασιλεύουσα φοροδιαφυγή, όταν ήδη το μέλλον της χώρας είναι υποθηκευμένο από ένα τερατώδες δημόσιο χρέος και η ωρολογιακή βόμβα του ασφαλιστικού συστήματος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Εκτός αυτών, ένα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας έχει αναπτυχθεί στους πολίτες από την επαναφορά της τρομοκρατίας και την έκρηξη της εγκληματικότητας. Την κατάσταση επιδεινώνει η κρίση αξιοπιστίας στους υπάρχοντες θεσμούς. Ο κρατικός τομέας είναι διογκωμένος, αλλά αναποτελεσματικός και ανεπαρκής σχεδόν σε όλες τις λειτουργίες του. Παρά τις εξαιρετικά δυσοίωνες αυτές προοπτικές, το λιμάνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης που έχει αγκυροβολήσει η Ελλάδα, εξασφαλίζει μια ισχυρή βάση, ένα σταθερό πλαίσιο για την προώθηση των απαιτούμενων διαρθρωτικών αλλαγών που θα τη βγάλουν από το τέλμα και τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.
Η εμπειρία μας από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έδειξε εναργώς ότι η οριοθέτηση σαφών και μετρήσιμων στόχων, και η αξιοποίηση των καλύτερων από το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας είναι οι δύο παράγοντες που συναποτελούν τη λυδία λίθο της πρόοδου και της ανάπτυξης. Ύστερα από τους μεγαλεπήβολους στόχους της ένταξης στην Ευρωζώνη και την ανάληψη και επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, φαίνεται να απουσιάζει ένα παρόμοιο όραμα ανάλογου βεληνεκούς για την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε επιμέρους τομέα κυβερνητικής πολιτικής μπορούν να ιεραρχηθούν συγκεκριμένες επιδιώξεις.
Είναι αυτονόητο ότι το ποιοι θα στελεχώσουν τον κυβερνητικό μηχανισμό είναι θέμα νευραλγικής σημασίας. Η αξιοποίηση εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων αναγνωρισμένου κύρους εις βάρος κομματαρχών αποτελεί τη βασική πρόκληση για το νέο Πρωθυπουργό. Δυστυχώς, η εμπειρία πάλι, προεξοφλεί ότι όποιος από τους δύο κομματικούς μηχανισμούς κερδίσει την εξουσία θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί πρώτιστα για την τακτοποίηση ημετέρων. Η κομματοκρατία αποτελεί εστία διαφθοράς, βασίλειο αναξιοκρατίας και γεννήτορα αναποτελεσματικότητας. Στο παρελθόν έγιναν σημαντικά βήματα για την αντιμετώπισή της με την ίδρυση διάφορων ανεξάρτητων αρχών με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αναμφίβολα, όμως, το παρόν σύστημα εξουσίας παραμένει πρωθυπουργοκεντρικό και οι κρίσιμες επιλογές ανήκουν στον πρόεδρο της κυβέρνησης. Κοινός παρονομαστής τους αποτελεί το δίλημμα αν θα χρησιμοποιήσει αξιόλογους τεχνοκράτες χωρίς κομματική ταυτότητα ή κομματικά στελέχη με συνδικαλιστικές “περγαμηνές”. Πιο απλά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νικητής των εκλογών θα πρέπει να αποφασίσει αν θα είναι πρωθυπουργός που θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας ή πρόεδρος του κόμματος που θα ικανοποιήσει τα αιτήματα των μελών του…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «University Press» τον Αύγουστο του 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου