Από τις εκλογές του 2012, είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται πολύ να εκπέμψει σαφές και ενιαίο πολιτικό μήνυμα, δοκιμασμένες και αποτελεσματικές πολιτικές στην οικονομία, ρεαλιστικές θέσεις για τη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους (που δεν θα οδηγούσαν σε ρήξη αν υιοθετούνταν). Αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, με λίγα λόγια. Μια νίκη του κόμματος στις προσεχείς εθνικές εκλογές (που μπορεί να είναι και πολύ κοντά λόγω εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας) όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά θεωρείται πλέον πολύ πιθανή.
Επειδή, λοιπόν, το ενδεχόμενο ανάληψης της διακυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ είναι ισχυρό, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλείται να δώσει το συντομότερο απαντήσεις. Να αποσαφηνίσει ποιες πολιτικές θα επιλέξει και με ποιον τρόπο θα προσπαθήσει να τις εφαρμόσει όταν γίνει κυβέρνηση. Η πολυγλωσσία των συνιστωσών και οι εσωκομματικές ομάδες (Αριστερή Πλατφόρμα, Σοσιαλιστική Τάση, «53») δεν δημιουργούν αισιοδοξία και κάνουν το αίτημα επιτακτικότερο.
Η ελληνική οικονομία δεν αντέχει άλλους πειραματισμούς στην εξουσία. Έχει πληρώσει πολύ ακριβά στο παρελθόν την πολιτική αστάθεια (1989-1990), την εγκατάλειψη προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής πριν ολοκληρωθούν (1985-1987, 1990-1993), τις αδικαιολόγητες παροχές –όταν έπρεπε να ληφθούν επειγόντως περιοριστικά μέτρα– αδύναμων κυβερνήσεων σε τροχιά εξόδου από την εξουσία (1987-1989, 2007-2009). Η ακτινογραφία, άλλωστε, και της πρόσφατης βαθιάς ύφεσης καταδεικνύει ότι η πρόταση για δημοψήφισμα από τον Γιώργο Παπανδρέου και οι διπλές εκλογές του 2012 προκάλεσαν τη μεγαλύτερη βλάβη, εκείνη της φυγής καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα.
Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να επιλέξει οριστικά μεταξύ νεοκομμουνισμού και σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Η επωδός που άλλοτε αποτελούσε τη συγκολλητική ουσία στο κόμμα του, ότι για όλα τα δεινά ευθύνεται ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση, δεν αποτελεί επιλογή εξουσίας. Πώς θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κοινωνική πολιτική όταν και τα οριακά πλεονάσματα που επιτύχαμε βασίζονται στην άγρια λιτότητα που καταγγέλλει και υπόσχεται ότι θα ανατρέψει; Πώς θα αποφευχθεί ένας νέος δημοσιονομικός εκτροχιασμός όταν η εν δυνάμει κυβέρνηση είναι έτοιμη να υιοθετήσει κάθε συντεχνιακό αίτημα; Ποιος θα δανείσει την Ελλάδα αν εκείνη βρεθεί σε ρήξη με τους επίσημους πιστωτές της, λόγω μαξιμαλιστικών θέσεων στην αναδιάρθρωση του χρέους της; Ποιος εγγυάται ότι, αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα επιστρέψει το τοξικό νέφος της νομισματικής αστάθειας πάνω από την Ελλάδα; Πώς θα επιτευχθεί η πολυπόθητη αύξηση του ΑΕΠ χωρίς τις ιδιωτικές επενδύσεις που επιτρέπει ο καπιταλισμός – που μέχρι πρότινος κάποιοι ορκίζονταν ότι θα έκαναν το παν για να τον ανατρέψουν; Τι θα συμβεί αν εφαρμοστούν προτάσεις πολιτικής που αμφισβητούν τη λειτουργία των τραπεζών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και βάζουν χέρι στις καταθέσεις;
Και, δυστυχώς, είναι ουτοπικό να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε… κυβιστήσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να έχει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, για βρει άλλοθι για στροφές 180 μοιρών (όπως η τότε για τη σχέση μας με την Ε.Ο.Κ.). Το “όπλο” της νομισματικής υποτίμησης που θα επικάλυπτε βραχυχρόνια την απώλεια ανταγωνιστικότητας δεν υπάρχει από το 2001, ο φθηνός δανεισμός αποτελεί όνειρο (που εξελίχθηκε σε εφιάλτη το 2010) και οι πακτωλοί χρημάτων από τα κοινοτικά ταμεία χωρίς όρους, μακρινό παρελθόν.
Έχουμε κάθε δικαίωμα και πρέπει να ξέρουμε από τώρα τι θα γίνει αν ο Αλέξης Τσίπρας εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου…
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 23 Ιουνίου 2014:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου