Η φωτογραφία μου
Master of Science in Economics, Athens University of Economics and Business.

«Γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;»

Σαν χτες θυμάμαι τη βραδιά των εκλογών του Οκτωβρίου του ’93. Κι ας ήμουν μικρό παιδί. Ήταν εμφανής ο προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι στην Ελλάδα. Ένα ακόμα σταθεροποιητικό πρόγραμμα της ελληνικής οικονομίας διακοπτόταν πριν ολοκληρωθεί. Και η διακυβέρνηση της χώρας περνούσε σ’ έναν βαριά άρρωστο πρωθυπουργό και το αμφιβόλου ποιότητας περιβάλλον του… 

Η πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έχει περάσει από τότε στη σφαίρα του πολιτικού μύθου. Υπήρχαν οικονομικά συμφέροντα που χρημάτισαν τους αποστάτες; Κι αν δεν ήταν τίποτα μεμπτό, το Σκοπιανό δικαιολογούσε αυτό το πισωγύρισμα λίγα μέτρα πριν απ’ τον τερματισμό; Ασφαλώς και όχι. Τώρα που όλος ο κόσμος αποκαλεί «Μακεδονία» τα Σκόπια, καταλαβαίνουμε πόσο λάθος είχαμε επιμένοντας στην άκαμπτη θέση «κανένα όνομα ή παραγωγό του». Εκείνος μάς είχε επανειλημμένα προειδοποιήσει, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να τον ακούσει μέσα στη δίνη του εθνικιστικού παροξυσμού…

Ο Μητσοτάκης είπε σκληρές αλήθειες και δέχτηκε αμέτρητη λάσπη. Ποιος θυμάται σήμερα τα φαιδρά περί αρχαιοκαπηλίας και… εξωσυζυγικών σχέσεων; Ήταν όλα αποκυήματα της φαντασίας των πολιτικών του εχθρών. Το νερό του χρόνου εξαφάνισε τη βρωμιά της συκοφαντίας…

Από τον Μάη του 1994, προειδοποιούσε από το βήμα της Βουλής ότι «δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα δεν θα μπορεί καν να δανειστεί και θα καταφύγει ικέτις στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Ο… «πιο σοβαρός και ο πιο υπεύθυνος από το ΠΑΣΟΚ», όπως έλεγε χαρακτηριστικά στις συνεντεύξεις του, αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός, θα ανέβαλε το μοιραίο, προτού προβλέψει κι εκείνος, ως τέως, ακριβώς το ίδιο, πάλι από το βήμα της Βουλής, τον Δεκέμβρη του 2008…

Οι άσπονδοι φίλοι του Μητσοτάκη τον χαρακτήριζαν «γκαντέμη». Σίγουρα, ο εκλιπών ήταν πολύ άτυχος. Από πού να ξεκινήσουμε;

– Στιγματίστηκε ως αποστάτης στα Ιουλιανά του ’65. Αδίκως, γιατί δεν έκανε σε καμία περίπτωση ότι ο Σαμαράς σ’ εκείνον το ’93. Δεν τράβηξε βουλευτές, δεν έριξε την κυβέρνηση. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, με δική του πρωτοβουλία, παραιτήθηκε, αφού δεν μπορούσε να συμφωνήσει με τον νεαρό βασιλιά για το ποιος θα είναι Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Εκ των υστέρων, ο Μητσοτάκης όντως συμμετείχε στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε με εντολή των Ανακτόρων. Αλλά, ακόμα κι αν ήταν μοιραίο λάθος για τον ίδιο, αυτό δεν αποτέλεσε σε καμία περίπτωση την αιτία για την κυβερνητική κρίση με την οποία ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τη δικτατορία. Μια ιστορική αλήθεια που διαστρεβλώθηκε άγρια από τους κατήγορούς του…

– Αντιμετωπιζόταν πάντα ως «ξένο σώμα» στη Νέα Δημοκρατία. Βέβαια, πράγματι δεν υπήρξε ποτέ ιδρυτικό της στέλεχος. Το χειρότερο για τους μνήμονες οπαδούς της, ήταν ο ιθύνων νους του Ανένδοτου Αγώνα της Ένωσης Κέντρου εναντίον του πρόδρομου κόμματος, της ΕΡΕ. Θεωρείτο, μάλιστα, ως ο εν δυνάμει διάδοχος του Γεώργιου Παπανδρέου στην ηγεσία της (τουλάχιστον μέχρι την έλευση του γιου του τελευταίου στην Αθήνα). Στη Νέα Δημοκρατία κατέληξε το 1978, όταν εκείνη διευρύνθηκε προς το κέντρο. Για να μαζευτούν τα “κουκιά”, ώστε ο ιδρυτής της να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λένε οι κακές γλώσσες. Εξίσου κακές όταν θα ερμήνευαν αργότερα και την εκλογή του στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας ως μια κυνική επιλογή των βουλευτών της. Για να αντιμετωπιστεί ο Αντρέας, ακόμα και από το «ξένο σώμα» τους…

Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης ήταν πολιτικός της σχολής του θείου του, του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία είχε ιδρύσει το 1977 το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων» (με το οποίο είχε κατέλθει στις εκλογές του ίδιου έτους). Γεννήθηκε και πέθανε φιλελεύθερος σε μια χώρα που οι πάντες χωρίζονται σε δεξιούς και αριστερούς, μην αφήνοντας χώρο σε όσους εναντιώνονται στην αιτία που τελικά τη χρεοκόπησε. Τον κρατισμό…

– Όταν ο ελληνικός λαός τού έδινε καθαρή εντολή για την πρωθυπουργία, με ποσοστά από 44% έως 47% (!), βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν απαράδεκτο εκλογικό νόμο (εμπνεύσεως Μένιου Κουτσόγιωργα και εκτελέσεως Άκη Τσοχατζόπουλου), με τον οποίον δεν μπορούσε να αποκτήσει αυτοδυναμία. Χρειάστηκαν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε διάστημα μικρότερο των δέκα μηνών, για να σχηματιστεί τελικά κυβέρνηση με 151 βουλευτές (εκ των οποίων ο ένας ήταν δανεικός).

– Ανέλαβε τα ηνία μιας χώρας ουσιαστικά χρεοκοπημένης από την άφρονα δημοσιονομική διαχείριση της δεκαετίας που είχε προηγηθεί. Με δημοσιονομικό έλλειμμα σχεδόν στο 20% του ΑΕΠ και ένα δημόσιο χρέος μη βιώσιμο. Τυπικά, κοντά στο 75% του ΑΕΠ. Ουσιαστικά, πάνω από το 100% του, λόγω των εγγυήσεων που είχε δώσει το Ελληνικό Δημόσιο και αναπόφευκτα θα κατέπιπταν. Προς ατυχή σύμπτωση, την περίοδο διακυβέρνησής του, έτσι ώστε να μην είναι εφικτή ούτε σήμερα μια νηφάλια αποτίμηση των αποτελεσμάτων της οικονομικής του πολιτικής.

– Δέσμιος και θύμα της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρώσει το έργο του. Στιγματίστηκε για την άγρια λιτότητα της τριετίας 1990-1993, χωρίς να δρέψει τους καρπούς της. Αφορμή, το Σκοπιανό και ένας νέος πολιτικός στον οποίο είχε αναθέσει το Υπουργείο Εξωτερικών...

– Διπλά άτυχος, γιατί δεν έκανε πράξη την αρχική του σκέψη να προσφύγει εκ νέου στις κάλπες με τον ορθολογικότερο εκλογικό νόμο που είχε ψηφίσει, για να αποκτήσει άνετη πλειοψηφία, ώστε να μην κινδυνεύει από αποσκιρτήσεις βουλευτών. Εκ των υστέρων, θα ομολογήσει την αντίθεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίον είχε εν τω μεταξύ επαναφέρει στο Προεδρικό Μέγαρο.

Οι σχέσεις τους ήταν «για διάφορους λόγους, ψυχρές μέχρι δυσάρεστες», όπως ομολογεί ο εθνάρχης στα αρχεία του. Στα οποία, όμως, αναδημοσιεύει κι ένα κείμενο από βιβλίο του Θεόδωρου Σκυλακάκη για το Σκοπιανό, σύμφωνα με το οποίο είχε γίνει κι αυτός έξαλλος με τον νεαρό υπουργό Εξωτερικών και τα λεγόμενά του κατά τη διάρκεια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών για το θέμα…

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τι θα είχε συμβεί στην Ελλάδα, αν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε εκθέσει δημοσίως τη θέση του εναντίον του πολιτικού που ενθάρρυνε τα συλλαλητήρια. Ποια θα ήταν η εξέλιξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν θα ιδρυόταν ποτέ η Πολιτική Άνοιξη και τι ποσοστό θα έπαιρνε. Κι αν οι φωνάζοντες «αλήτη, προδότη Σαμαρά» θα εξέλεγαν μετά από πολλά χρόνια αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας τον τότε υπουργό Εξωτερικών και όχι την κόρη του εκλιπόντα…

Όπως και να έχει, αν εξαιρέσουμε το λάθος της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο και κάποια χατίρια στους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς (“ριφιφί” στο Τατόι, αποφυλάκιση πραξικοπηματιών), ο «Ψηλός» ήταν μπροστά από την εποχή του σχεδόν σε όλα όσα έλεγε, έκανε ή προσπάθησε να κάνει.

Σήμερα θα πάει να βρει την αγαπημένη του, Μαρίκα. Περισσότερο πλήρης ημερών απ’ τον καθένα μας. Πλήρως δικαιωμένος από την ιστορία. Έχοντας προλάβει να δει αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και εν δυνάμει πρωθυπουργό τον Κυριάκο. Όλα δείχνουν ότι την τελευταία χαρά θα τη ζήσει σύντομα από τους ουρανούς… 

Υ.Γ. Θα επιτραπεί, άραγε, στον γιο του να διορθώσει τα κακώς κείμενα της Ελλάδας; Να ολοκληρώσει, δηλαδή, το έργο που εκείνος ξεκίνησε στις αρχές τις δεκαετίας του 1990, αλλά δεν τον άφησαν ποτέ να φέρει εις πέρας;

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Reporter.gr στις 29 Μαΐου 2017:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου